Ці жыве паэзія абшараў
I ці ў ёй зазначыўся мой сьлед?
Хваляваўся, працаваў я, марыў...
Я таптаў дарогі ў лепшы сьвет.
I з дарожным клункам — на прывале -
Слухаў гукі ціхіх паплавоў.
Цьвет вясны яны мне даравалі
Ў мой вянок нявыказаных слоў.
Я прымаў ахвотна, бяз прынукі,
Гэту ласку, казку, сьветлы кон.
Чаравалі, заклікалі гукі
Да мяне таемны дзіўны звон.
Адчуваў, як звон мяне калыша,
I пісаў я вершы пакрысе.
Нёс маё любоўнае на ўзвышша
Ў дабраце, пяшчоце і красе.
Навакол — ні блізкай, ні далёкай,
Ні спагады чулай, ні сяброў,
Хоць крычы да хрыпу і галёкай
I гукай у лесе ўсіх зьвяроў.
Перажыта шмат, а боль да скону.
Дні, гады адгрукалі вайной.
Браў разгон я — ня было разгону,
Ня гучэла слова навіной.
I душа ў пакуце, і цярпеньне,
I спрасонку мроя да стала, —
I расло пачуцьцяў утрапеньне,
I заўзятасьць прагная расла.
У самоце чайка галасіла,
Мне яна прыносіла вясну.
Паўстае ізноў каханьня сіла,
Праз якую песьню я нясу.
У мяне асьнежаныя скроні
I прагал блішчыць на галаве,
А здалёк аднекуль, у сутоньні,
Вобраз мілай ветразем плыве.
Ажывае вобраз у паўторы.
Ён пяе, вітаючы зямлю.
Дзесьцi слова кружыцца ў прасторы
I яго я думкаю лаўлю.
Асядлаю злоўленае слова,
Як араб гарачага каня.
Зазьвініць на камені падкова,
Запалаюць іскры ў змроку дня.
Дзень сьвятлейшым станецца, зайграе.
Сэрца закалоціцца мацней.
Хай жыцьцё маё цяпер на ўскраі, —
Маладосьць сьпявацьме, як даўней.
Прыбярэцца радасная ў строі,
Бацькаўшчына ў песьнях зацьвіце...
Веснавыя вяжуцца настроі,
Слова цёпла лашчыцца ў лісьце.
Я ўдыхаю сьвежы водар маю,
Я хаваю старасьць і бяду.
Тых турбот, як быццам і ня маю,
На аброці слова ў сьвет вяду.
Слова не малое, не старое —
Прызнавацца ў слабасьці дарма.
Веснавыя мройныя настроі
Навявае часам і зіма.
|
|
